Rozmowa z Małgorzatą Dzierżon, nowym kierownikiem Baletu Opery Wrocławskiej
Polska artystka mocno związana z Wielką Brytanią, Małgorzata Dzierżon, wraca po latach do kraju, aby dzielić się swoim ponad 20-letnim doświadczeniem zawodowym z tancerzami Opery Wrocławskiej. Urodzona gliwiczanka, ukończyła Ogólnokształcącą Szkołę Baletową w Bytomiu. Jako tancerka spełniała się m.in na scenach Danii, Singapuru, Szwecji, Wielkiej Brytanii – jej talent wyróżnili brytyjscy krytycy, przyznając m.in nominacje do nagrody National Dance Critics Circle Awards dla Najlepszej Tancerki w kategorii Modern.
Nowa kierownik zdobyła tytuł magistra choreografii na londyńskim Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance. Występowała w baletach zarówno współczesnych, jak i klasycznych, tańcząc choreografie Petipy, Bournonville’a, Nureyeva; w repertuarze neoklasycznym mierzyła się m.in.
z kreacjami Balanchine’a, Forsythe’a, Neumeiera, McGregora. Jej twórczość pokazywana była w wielu instytucjach kultury m.in. na terenie Wielkiej Brytanii oraz Polski. Jest autorką i producentem projektów tanecznych i multimedialnych, a jako pedagog współpracowała ze znaczącymi na świecie instytucjami tańca takimi jak: Royal Ballet School, Royal Academy of Dance, English National Ballet, Rambert School, Central School of Ballet, Hong Kong Academy for Performing Arts. Od 2018 r. współprowadziła zespół Fertile Ground w Newcastle.
Rozmowę z Małgorzatą Dzierżon na temat jej kariery zawodowej oraz o planach i marzeniach związanych z nowo powierzonym stanowiskiem kierownika Baletu Opery Wrocławskiej przeprowadziła Anna Kowalska.
Pani życiorys wskazuje na to, że jest Pani zakorzeniona w Wielkiej Brytanii. Co było impulsem do tak dużej rewolucji w Pani życiu – powrotu do kraju i podjęcia współpracy z Operą Wrocławską?
Faktycznie od ukończenia Szkoły Baletowej w Bytomiu – już ponad ćwierć wieku temu – było niewiele okazji do spotkań na scenach polskich. Mieszkałam i pracowałam głównie w Skandynawii, a od 2006 roku w Wielkiej Brytanii. Mój czas wypełniony był pracą nad bieżącym repertuarem zespołów, w których byłam zaangażowana, a od kilku lat również tworzeniem moich własnych projektów w Anglii. Cztery lata temu zostałam zaproszona jako gościnny choreograf do programu Open Door. Wtedy miałam okazję po raz pierwszy współpracować z zespołem Baletu Opery Wrocławskiej i byłam pod dużym wrażeniem możliwości zespołu, teatru i samego Wrocławia. Od wielu lat poszerzam moje zainteresowania jako choreograf, pedagog, producent tańca. Gdy dowiedziałam się, że jest otwarty konkurs na rolę kierownika baletu we Wrocławiu, zauważyłam możliwość połączenia wielu moich aktualnych zawodowych aspiracji. Cieszę się, że po latach mam szansę podzielić się moim doświadczeniem z tutejszym zespołem, tak niedaleko mojego rodzinnego miasta, którym są Gliwice. Jest to z pewnością duża zmiana w życiu osobistym, ale czuję się tutaj bardzo serdecznie przyjęta i nie mam wątpliwości, że prawdziwe przyjaźnie przetrwają ponad państwowymi granicami, a we Wrocławiu z pewnością uda się nawiązać wiele nowych.
Zanim pomówimy o teraźniejszości i przyszłości, zajrzymy w przeszłość: jak wspomina Pani lata szkolne i naukę zawodu? Jakie doświadczenia miały największy wpływ na kształtowanie Pani osobowości artystycznej?
Duży wpływ na moje życie artystyczne miała twórczość Śląskiego Teatru Tańca, który poszerzył moją świadomość w zakresie techniki oraz współczesnych prądów artystycznych. Taniec klasyczny jest dla mnie nieustającym źródłem inspiracji i rzemiosła artystycznego, który traktuję jako bazę wyjściową do nowych wyzwań. Z poszanowaniem dla tej tradycji moje zainteresowania artystyczne i wizja zespołu są jednak mocno osadzone w teraźniejszości. Poszukuję twórców, nowej publiczności i zrozumienia dla tego, co sztuka tańca ma dziś do zaoferowania.
Tańczyła Pani na wielu renomowanych scenach z zespołami: Royal Danish Ballet, Peter Schaufuss Ballet, Singapore Dance Theater, Gothenburg Ballet (GöteborgsOperans Danskompani), Rambert, współpracując z wybitnymi postaciami tańca. Czy czuje się Pani spełniona jako tancerka?
Moja kariera to stopniowe przejście od repertuaru ściśle baletowego przez współpracę z zespołami oferującymi pozycje neoklasyczne i współczesne, aż po skupienie się na rolach często tworzonych ze mną w londyńskim Rambert. To najstarszy zespół tańca w Wielkiej Brytanii i również największy zespół tańca współczesnego w tym kraju założony przez Polkę, Marie Rambert w 1926 roku.
Myślę, że każda zmiana zespołu jest impulsem do rozwoju. Które momenty z Pani kariery uważa Pani za przełomowe?
Było wiele momentów w mojej karierze, których nigdy nie zapomnę, np. występy gościnne z Królewskim Baletem Danii na deskach Opery Paryskiej czy satysfakcja z możliwości odtworzenia choreografii światowej sławy twórców. Jednak te momenty są ulotne. Najbardziej ceniłam wspólne projekty i tworzenie czegoś od podstaw – to proces, który możliwy jest, gdy nad nową produkcją pracujemy bezpośrednio z choreografami i zespołem realizatorów.
Jakie osobowości miały wpływ na Pani taneczny światopogląd?
Myślę, że podświadomie podążałam tropem Marie Rambert, która zawsze dostrzegała i tworzyła nowe możliwości dla siebie, dla zespołu i dla sztuki. Na mojej drodze spotkałam wielu twórców, z którymi naprawdę wspaniale się współpracowało i do których mam nadzieję, że powrócę już w nowej roli kierownika baletu.
Od wielu lat spełnia się Pani jako wykształcony choreograf oraz pedagog tańca. Była Pani producentem kilku dużych projektów tanecznych na terenie Wielkiej Brytanii, m.in. z zespołem New Movement Collective, a także konsultantem w londyńskiej Architectural Association; współprowadziła Pani również z zespołem Fertile Ground w Newcastle. W którym momencie zapadła decyzja o tym, że chce Pani tworzyć własne dzieła?
Kiedy zaczęłam współtworzyć różne role jako tancerka, dostrzegłam, że potrafię i lubię czerpać ze swojej wyobraźni ruchowej, a moje pomysły są wykorzystywane. Pierwsze kroki jako choreograf stawiałam jeszcze w Szwecji na warsztatach choreograficznych. Później w Rambert mieliśmy trochę bardziej rozwinięte możliwości i programy dla aspirujących choreografów. Z czasem te zainteresowania zaczęły przeważać – w 2013 roku zdecydowałam się odejść z zespołu jako tancerka i kontynuować swoją drogę jako twórca niezależny. Wróciłam do Rambert w 2016 roku, by stworzyć choreografię do głównego repertuaru zespołu. Praca na tę skalę z grupą tancerzy, których jeszcze dobrze znałam jako koleżanki i kolegów, była dla mnie ogromnym wyróżnieniem.
Jako pedagog współpracuję z wieloma instytucjami, gdzie mogę dzielić się moim doświadczeniem, zachęcać młodych ludzi do samorozwoju, próbować nowych pomysłów i tworzyć krótsze formy choreograficzne.
Skąd pochodzą inspiracje, które pozwoliły Pani wykształcić własny język artystyczny?
Bywa, że inspiracje pochodzą z jakichś przełomowych życiowych doświadczeń. Każdy spektakl to jest wielowarstwowy mikrokosmos emocji. Pojawiają się w nim odniesienia do przeczytanych książek, do miejsc, w których się było, do poznanych ludzi, do szeregu doświadczeń – zarówno moich, jak i tancerzy oraz realizatorów, z którymi tę sztukę tworzę. Warto pamiętać, że spektakle taneczne to spotkanie wielu różnych form artystycznych, z których również czerpię inspiracje.
Jak wygląda zatem Pani proces twórczy? Jakie ma Pani oczekiwania wobec tancerzy,
z którymi Pani współpracuje? Czy są oni jedynie narzędziem odzwierciedlającym wizję choreografa czy biorą czynny udział w procesie twórczym mając wpływ na ostateczny wygląd choreografii?
Wiele zależy od samych tancerzy i warunków, w jakich się znajdujemy. Zazwyczaj sporo czasu spędzam na zbieraniu inspirującego materiału. Mówię tutaj ściśle o materiałach spoza sfery tańca, co pozwala mi uniknąć powielania świadomie czy podświadomie pomysłów innych choreografów. Do każdej części spektaklu przygotowuję również pewną bazę języka choreografii, może to być mniej lub bardziej rozwinięty wątek – punkt wyjściowy, który później przekazuję i rozwijam wspólnie z tancerzami. Oni też mają tu swój głos i wpływ na kształt spektaklu. Z muzyką działam na wiele różnych sposobów, często we współpracy z kompozytorami. Bywa, że jest to pewnego rodzaju ping pong: rozwijamy swoje kompozycje równolegle, wychodząc z jakiegoś wspólnego punktu. Zdarzają się również odstępstwa, czego ciekawym przykładem może być moja ostatnia choreografia – film pod tytułem Somnium, inspirowany snami i podświadomością. Oryginalnie choreografia została stworzona do naszej wspólnej inspiracji muzycznej, którą było Popołudnie Fauna. Kompozytor, z którym współpracowałam, Oliver Coates, dopiero po nagraniu tego filmu i stworzeniu animacji opracował ostateczną warstwę muzyczną, która jest teraz wykorzystana i w filmie, i w spektaklu.
Kiedy możemy spodziewać się nowej choreografii stworzonej dla tancerzy Opery Wrocławskiej? Jakim językiem chce się Pani komunikować z widownią Opery Wrocławskiej?
Mój warsztat i język ruchowy to połączenie zawodowych oraz życiowych doświadczeń, a także stylów, które poznałam – w tym również tańca klasycznego (samych Dziadków do orzechów tańczyłam cztery różne wersje). Jest to połączenie doświadczeń z własnymi możliwościami ruchowymi i sposobem, w jaki moje ciało odpowiada na inspirujące mnie bodźce. Pracując z tancerzami, staram się poszerzyć ich wachlarz możliwości technicznych i zachęcić ich, by zaufali własnej intuicji ruchowej. Będę się starać, aby w tych nowych kreacjach stworzonych ze mną, czy
z innymi choreografami, mogli zaistnieć jako tancerze i współtwórcy oraz by mogli sami sprawdzić się jako choreografowie w programach takich jak Open Door. Wracając do repertuaru, jesteśmy obecnie w toku ustalania nowych propozycji, w tym zaproszenia dla mnie do współpracy z zespołem Opery Wrocławskiej, z czego niezmiernie się cieszę.
Jak ocenia Pani możliwości techniczne sceny Opery Wrocławskiej? Czy myślała Pani już, jak można wykorzystać jej możliwości?
W przeszłości pracowałam w dużych teatrach operowych, w budynkach z długimi tradycjami oraz na nowoczesnych scenach. Jednak przez ostatnich piętnaście lat wiele spektakli, w których brałam udział, było tworzonych z myślą o tournée. Z kolei produkcje, które tworzyłam z New Movement Collective jako producent, to często tzw. site-specific, w których trzeba było odpowiedzieć na możliwości budynku, często tworząc infrastrukturę techniczną od podstaw. Widziałam na naszej scenie we Wrocławiu już kilka spektakli operowych i baletowych. Wspaniale, że mamy do dyspozycji na co dzień tak ogromne zaplecze i możliwości techniczne, które chciałabym w przyszłości wykorzystać, jak również doświadczenie naszych pracowników i realizatorów.
Balet Opery Wrocławskiej składa się z tancerzy różnej narodowości, posiadający różne doświadczenia oraz warunki fizyczne. Każdy członek zespołu ma w sobie coś wyjątkowego. Wydaje się, że istnieje tu duże zapotrzebowanie na inspirującą pracę i stabilność w sposobie prowadzenia zespołu…
Jest to dopiero początek naszej współpracy z zespołem. Nadal się poznajemy: obserwuję lekcje, próby, sama prowadzę zajęcia oraz rozmowy. Mamy zespół tancerzy z szerokim wachlarzem doświadczeń, umiejętności i osobowości. To ludzie utalentowani, ambitni oraz gotowi, by rzucić się wir pracy. Łączy nas cel tworzenia sztuki, która przemawia, porusza, i inspiruje oraz która może być zarówno zwierciadłem, jaki również odskocznią od codzienności; oczekuję, że wśród tak dużej i różnorodnej grupy tancerzy z pewnością będzie wiele opinii, jak te wspólne cele osiągnąć. Nie zawsze we wszystkim trzeba się zgodzić, ale zależy mi na szacunku, na dobrej komunikacji i na wzajemnym zaufaniu. To dla mnie podstawa współpracy.
Jakie więc wyda ona owoce? Jakiego typu repertuar chce Pani zaprezentować we Wrocławiu?
Czerpiemy z bogatej spuścizny tańca klasycznego. Pragnę kontynuacji tych artystycznych tradycji, jednocześnie zależy mi, by łączyło się to ze zrozumieniem współczesnego świata i z uwzględnieniem tożsamej mu estetyki. Ważne jest to, co my pozostawimy kolejnym pokoleniom. Naszym zadaniem jest dalszy rozwój sztuki tańca. Osiągniemy to, stwarzając najlepsze warunki dla tancerzy, choreografów, pedagogów i całej kadry pracującej z nami w Operze Wrocławskiej, bez których spektakle nie mogłyby się odbyć. Moim zdaniem ważnym zadaniem kierownika baletu jest świadomość współczesności, popularyzacja nowych technik, poszanowanie dla bogactwa szeroko rozumianych kultur tanecznych z całego świata. Balet Opery Wrocławskiej jest częścią globalnej artystycznej rodziny, w której chcemy zająć miejsce z pełną świadomością własnej wartości, jak i otwarciem na nowe wyzwania, wpływy i doświadczenia artystyczne. Interesuje mnie taniec jako żywa sztuka, do której może się odnieść i w którą może się włączyć publiczność w każdym wieku.
Które zwyczaje i elementy kultury pracy zespołów, z którymi Pani współpracowała, chciałaby Pani wprowadzić do naszego zespołu baletowego?
To przede wszystkim działania, które sprawią, że zespół będzie gotowy do podjęcia repertuarowych wyzwań i sprostania rosnącym oczekiwaniom w zakresie techniki tańca i kreatywności. Będą to również zajęcia, które podnoszą świadomość, jak skutecznie zapobiegać kontuzjom oraz jak dbać o formę fizyczną i psychiczną. Ważne są doświadczenia, które wpływają na wzrost poczucia samorealizacji nie tylko w roli tancerza, ale również dotyczące rozwoju przyszłej kariery np. jako pedagog lub choreograf. W tym celu chciałabym ponownie sięgnąć do program Open Door, w którym zespół może spróbować się w nowych rolach.
Jakie są Pani oczekiwania względem naszych artystów?
Chciałabym, aby tancerze czerpali z tworzonych dla nich możliwości, by mieli ambicje, wytrwałość i umiejętność współpracy ze mną i resztą zespołu – nie tylko baletowego, ale całej Opery jako instytucji.
Jak według Pani aspiracji i marzeń będzie wyglądał zespół Baletu Opery Wrocławskiej za kilka lat?
Moim marzeniem jest, aby Balet Opery Wrocławskiej stał się wizytówką miasta. Chciałabym, by przyjeżdżali do nas najciekawsi światowi artyści, wystawiając spektakle, których do tej pory nie mieliśmy możliwości oglądać w Polsce. Jednak przede wszystkim pragnę, abyśmy mogli wypracować własną artystyczną tożsamość, odzwierciedlającą nasz zespół i naszą wrocławską publiczność; chcę stworzyć wyjątkową ofertę, dla której przyjeżdża się do Wrocławia oraz dla której zaprasza się nasz zespół na sceny polskie i zagraniczne. Ponadto chciałabym, aby każda indywidualna artystyczna współpraca z nami – czy to na jeden sezon, czy na pięć lat, czy na całe życie – była twórczym, rozwijającym i niezapomnianym doświadczeniem.
Mam nadzieję, że wszystkie te marzenia wkrótce się spełnią. Pięknie dziękuję za rozmowę.
Rozmawiała Anna Kowalska
What is important is what we leave to the next generation: Małgorzata Dzierżon
New head of the Wrocław Opera House Ballet
A Polish artist with strong ties to the UK, Malgorzata Dzierżon is returning to the country after years to share her more than 20 years of professional experience with the dancers of Wrocław Opera House. Born in Gliwice, she graduated from the General Ballet School in Bytom. As a dancer, she has fulfilled herself on the stages of Denmark, Singapore, Sweden and the UK, among others – her talent has been recognized by British critics, including nominations for the National Dance Critics Circle Awards for Best Dancer in the Modern category.
The new head earned a master’s degree in choreography from London’s Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance. She has performed in both contemporary and classical ballets, dancing choreographies by Petipa, Bournonville, Nureyev; in the neoclassical repertoire, she has measured herself against, among others.
With creations by Balanchine, Forsythe, Neumeier, McGregor, among others. Her work has been shown in many cultural institutions in the UK and Poland, among others. She is an author and producer of dance and multimedia projects, and as an educator she has collaborated with internationally significant dance institutions such as the Royal Ballet School, Royal Academy of Dance, English National Ballet, Rambert School, Central School of Ballet, Hong Kong Academy for Performing Arts.
As of 2018, she co-leads the Fertile Ground company in Newcastle.
Anna Kowalska interviewed Małgorzata Dzierżon about her career and her plans and dreams for her newly appointed position as head of the Wrocław Opera House Ballet.
Your resume indicates that you are rooted in the UK. What was the impetus for such a major revolution in your life – returning to the country and working with the Wrocław Opera House?
In fact, since graduating from the Bytom Ballet School – over a quarter of a century ago – there have been few opportunities to meet on Polish stages. I lived and worked mainly in Scandinavia, and since 2006 in the UK. My time was filled with working on the current repertoire of the ensembles in which I was involved, and for the last few years also creating my own projects in England. Four years ago I was invited as a guest choreographer to the Open Door program. At that time I had the opportunity to work with the Wrocław Opera Ballet company for the first time, and I was very impressed with the capabilities of the company, the theater and Wrocław itself.
For many years I have been expanding my interests as a choreographer, educator, and dance producer. When I learned that there was an open competition for the role of ballet director in Wroclaw, I saw an opportunity to combine many of my current professional aspirations. I’m glad that years later I have a chance to share my experience with a local institution, so close to my hometown Gliwice. This is certainly a big change in my personal life, but I feel very warmly welcomed here, and I have no doubt that true friendships will endure across national boundaries, and many new ones will certainly be made in Wroclaw.
Before we talk about the present and the future, let’s look into the past: how do you recall your school years and apprenticeship? What experiences had the greatest impact on the formation of your artistic personality?
My artistic life has been greatly influenced by the work of Silesian Dance Theater, which has broadened my awareness of technique and contemporary artistic currents. For me, classical dance is a constant source of inspiration and artistic craftsmanship, which I treat as a starting point for new challenges. With respect for this tradition, however, my artistic interests and vision for the company are firmly rooted in the present. I seek out creators, new audiences and an understanding of what the art of dance has to offer today.
You have danced on many renowned stages with companies: Royal Danish Ballet, Peter Schaufuss Ballet, Singapore Dance Theater, Gothenburg Ballet (Göteborgs Operans Danskompani), Rambert, working with prominent dance figures. Do you feel fulfilled as a dancer?
My career has been a gradual transition from strictly ballet repertoire through working with ensembles offering neo-classical and contemporary pieces, that are focusing on roles, often created with me, at London’s Rambert. It is the oldest dance ensamble in the UK and also the largest modern dance enseble in the country, founded by a Polish woman, Marie Rambert, in 1926.
I think that any change in the team is an impulse for development. Which moments from your career do you consider to be breakthroughs?
There have been many moments in my career that I will never forget, such as guest performances with the Royal Ballet of Denmark at the Paris Opera House or the satisfaction of being able to recreate choreography by world-renowned artists. However, these moments are fleeting. What I valued most were collaborative projects and creating something from scratch – a process that is possible when we work directly with choreographers and the production team on a new production.
What personalities influenced your dancing word view?
I think I subconsciously followed in the footsteps of Marie Rambert, who was always seeing and creating new opportunities for herself, for the ensemble and for the arts. On my way I met many artists with whom it was truly wonderful to collaborate and whom I hope to return to again in my new role as ballet head.
You have been fulfilling yourself as a trained choreographer and dance educator for many years. You have been a producer of several major dance projects in the UK, including with the New Movement Collective, as well as a consultant to the Architectural Association in London; you also co-lead with the Fertile Ground company in Newcastle. At what point was the decision made that you wanted to create your own works?
When I started to co-create different roles as a dancer, I noticed that I could and liked to draw on my movement imagination, and my ideas were used. I took my first steps as a choreographer while I was still in Sweden at a choreography workshop. Later, at Rambert, we had some more developed opportunities and programs for aspiring choreographers. Over time, these interests began to prevail – in 2013 I decided to leave the company as a dancer and continue my path as an independent artist. I returned to Rambert in 2016 to create choreography for the ensemble’s main repertory. Working on this scale with a group of dancers I still knew well as colleagues was a huge honor for me.
As an educator, I work with many institutions where I can share my experience, encourage young people’s self-development, try new ideas and create shorter choreographic forms.
Where did the inspiration come from that allowed you to develop your own artistic language?
Sometimes the inspiration comes from some landmark life experience. Each performance is a multi-layered microcosm of emotions. There are references to books I have read, to places where I have been, to people I have met, a range of experiences – both mine and those of the dancers and performers with whom I create this art. It is worth remembering that dance performances are a meeting of many different artistic forms, from which I also draw inspiration.
So what does your creative process look like? What expectations do you have of the dancers with whom you work? Are they only a tool reflecting the choreographer’s vision or do they take an active part in the creative process having an impact on the final look of the choreography?
A lot depends on the dancers themselves and the conditions they are in. I usually spend a lot of time collecting inspiring material. I’m strictly talking about material outside the realm of dance, which allows me to avoid duplicating consciously or subconsciously the ideas of other choreographers. For each part of the performance I also prepare a certain base of the language of choreography, it can be a more or less developed theme – a starting point, which I later convey and develop together with the dancers. They, too, have a voice and influence on the shape of the performance here. I work with music in many different ways, often in collaboration with composers. Sometimes it is a kind of ping pong: we develop our compositions in parallel, starting from some common point. There are also deviations, an interesting example of which is my latest choreography – a film called Somnium, inspired by dreams and the subconscious. The original choreography was created for our common musical inspiration, which was Afternoon of a Faun. The composer with whom I collaborated, Oliver Coates, only developed the final musical layer after recording that film and creating the animation, which is now used in both the film and the performance.
When can we expect new choreography created for the dancers of the Wrocław Opera House? What language do you want to communicate with the audience of the Wrocław Opera House?
My workshop and movement language is a combination of professional and life experiences, as well as styles I’ve learned – including classical dance (I’ve danced four different versions of the Nutcrackers alone). It’s a combination of experiences with my own movement abilities and the way my body responds to the stimuli that inspire me. When working with dancers, I try to expand their range of technical possibilities and encourage them to trust their own movement intuition. I will try to make sure that in these new creations created with me or with other choreographers, they can emerge as dancers and co-creators, and that they can prove themselves as choreographers in programs such as Open Door. Returning to the repertoire, we are currently in the process of establishing new proposals, including an invitation for me to work with the Wrocław Opera House ensemble, which I am delighted about.
How do you assess the technical capabilities of the Wroclaw Opera House stage? Have you already thought about how its capabilities can be used?
In the past, I have worked in large opera houses, in buildings with long traditions and on modern stages. However, over the past fifteen years, many of the productions I have been involved in have been created with touring in mind. In contrast, the productions I’ve created with New Movement Collective as a producer are often so-called site-specific, in which we had to respond to the capabilities of the building, often creating the technical structure from scratch. I have already seen several opera and ballet performances on our stage in Wroclaw. It’s great that we have such huge facilities and technical capabilities at our disposal on a daily basis, which I would like to use in the future, as well as the experience of our staff and producers.
The Ballet of the Wroclaw Opera House consists of dancers of different nationalities, with different experiences and physical conditions. Each member of the ensemble has something unique about them. There seems to be a great need here for inspiring work and stability in the way the company is run….
This is just the beginning of our cooperation with the ensemble. We are still getting to know each other: I observe lessons, rehearsals, conduct classes and talks myself. We have a team of dancers with a wide range of experience, skills and personalities. These are people who are talented, ambitious and ready to throw themselves into work. We are united by the goal of creating art that speaks, moves, and inspires, and that can be both a mirror and a respite from everyday life; I expect that among such a large and diverse group of dancers there are bound to be many opinions on how to achieve these common goals. It is not always necessary to agree on everything, but I care about respect, good communication and mutual trust. This is the basis of cooperation for me.
So what kind of results will it produce? What kind of repertoire do you want to present in Wroclaw?
We draw on the rich legacy of classical dance. I want to continue these artistic traditions, while at the same time I want it to be combined with an understanding of the modern world and an aesthetic that is identical to it. What is important is what we leave to the next generation. Our task is to further develop the art of dance. We will achieve this by creating the best conditions for the dancers, choreographers, pedagogues and all the staff working with us at Wrocław Opera, without whom the performances could not take place. In my opinion, an important task of a ballet manager is awareness of modernity, popularization of new techniques, respect for the richness of broadly understood dance cultures from around the world. The Wrocław Opera House Ballet is part of a global artistic family, in which we want to take our place with full awareness of our own value, as well as openness to new challenges, influences and artistic experiences. I am interested in dance as a living art that audiences of all ages can relate to and engage in.
Which customs and elements of the culture of the ensembles you have worked with would you like to introduce to our ballet ensemble?
Above all, these are activities that will make the team ready to take on repertoire challenges and meet growing expectations in terms of dance technique and creativity. There will also be activities that raise awareness of how to effectively prevent injuries and how to take care of physical and mental form. Experiences that increase the sense of self-realization not only as a dancer, but also concerning the development of a future career, for example as an educator or choreographer, are important. To this end, I would like to reach out again to the Open Door program, where the team can try themselves in new roles.
What are your expectations of our artists?
I would like the dancers to take advantage of the opportunities created for them, to have ambition, perseverance and the ability to work with me and the rest of the ensemble – not just the ballet ensemble, but the entire Opera House as an institution.
According to your aspirations and dreams, what will the Wrocław Opera Ballet ensemble look like in a few years?
My dream is for the Ballet of the Wrocław Opera to become a showcase of the city. I would like the world’s most interesting artists to come to us, staging performances that we have not had the opportunity to see in Poland so far. Above all, however, I want us to be able to develop our own artistic identity, reflecting our ensemble and our Wrocław audience; I want to create a unique offer for which people come to Wrocław and for which our ensemble is invited to Polish and foreign stages. Moreover, I would like each individual artistic collaboration with us – whether for one season, five years or a lifetime – to be a creative, developing and memorable experience.
I hope that all these dreams will soon come true. Thank you very much for the interview.
Interviewed by Anna Kowalska
